Gisteren was een bijzondere dag. Bij thuiskomst waren daar de bloemen. Nee, er is geen Valentijnsdag of verjaardag voor nodig om te zeggen dat je van iemand houdt. Wat had ik opgezien tegen deze dag. Het ging goed, back to business in deze bijzondere week.
 

Woensdag is het Valentijnsdag. Ik heb daar eigenlijk weinig mee. Hier is er een belofte gedaan dat je gewoon iedere dag even tegen elkaar zegt dat je van elkaar houdt. Je weet maar nooit. Er kan zomaar een moment komen dat het niet meer kan. Zekerheid voor alles dus.

Twee jaar geleden op 14 februari ging het mis met Joop. Zelf zie ik de 14^e nog eerder als zijn dag van overlijden dan a.s. vrijdag de 16^e. We zijn dan alweer twee jaar verder. Wat is er veel gebeurd. Wat ben ik blij en trots dat ik mijn leven weer zo op de rails heb. Het overlijden van Joop en zijn vader, de vorderende Alzheimer van mijn moeder, de nieuwe liefde in mijn leven en tot overmaat van ramp die klote kanker die mijn hele wereldje even op zijn kop zette.

Het was nogal veel, zullen we maar zeggen. Alleen was er gelukkig maar een weekje voor nodig om de enorme boosheid en het verdriet dat dit mij gebeurde van mezelf af te schudden. Ik was teleurgesteld in mijn lichaam en alles. Dat gevoel heeft nu plaatsgemaakt voor een enorme opluchting dat ik er zo snel bij was en dat ik zonder uitzaaiingen en nabehandeling nog een poosje mag genieten. Gisteren dus de eerste 2 trainingen. Nee, bij de pakken neer zitten blijkt niet in mijn aard te zitten. Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik de dag niet ben doorgekomen zonder pijnstillers. Bij elkaar is het toch zo’n 4 uur staan. Dat viel tegen maar komt ook vast wel goed. Ook vandaag had ik na 2 trainingen weer last. 

Eigenlijk zit mijn herstel er pas aanstaande donderdag op. Dan is het 6 weken na de operatie.

Een gevoel van blijheid en trots overheerst hier. Gisteravond belde Yosh met een bibberende stem van de kou. Ze waren aan het collecteren voor de Roparun. Samen met zijn vrienden debuteert hij dit jaar. Ze hebben een eigen team, team nummer 151. 500 kilometer, ze beginnen in Parijs. Geld ophalen om leven toe te voegen aan de dagen, waarop er geen dagen meer toegevoegd kunnen worden aan het leven. Ik kan spontaan emotioneel worden als ik die kreet lees, iedere keer weer opnieuw. Wat ben ik een enorme geluksvogel ondanks alle tegenslagen.
 

Lieve mensen, LEEF en zeg vooral heel vaak dat je van elkaar houdt.