Zo, dat was de kerst. Wat ben ik verwend. Na de uitslag volgde de prachtige ketting met een hartje.
Ik moest ineens denken aan: “Wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt”. Ik ben nogal eens wat kwijt, dus het is maar goed dat het met de dingen die in je hart zitten goed blijft gaan.

Het is verbazingwekkend hoe snel je lichaam weer van zo’n enorm schrikmoment herstelt.
Al moet in zeggen dat mijn babbels steeds meer verdwijnen. Het is nu nog ruim een week en ik ben best behoorlijk benauwd voor de operatie. Ik ben dus behoorlijk in de ‘aan’-modus. Dat wil zeggen dat ik weinig slaap en heel druk kan zijn met eigenlijk heel weinig. Lekker soppen, zemen, dweilen en boodschappen doen geven veel afleiding. Zit ik 5 minuten stil, dan is het foute boel. Daar baal ik van maar helaas is mijn knop weer even zoek; die knop waar ik ook zo vaak naar heb gezocht als het mij gewoonweg niet lukte om te stoppen met huilen, de door mij in het leven geroepen ‘Stop knop’.

Zolang het nergens over gaat is alles prima. Gaat het iets dieper dan dat, dan komen de waterlanders.
Ik baal daar zo verschrikkelijk van dat ik zoveel mogelijk probeer de boel te ontwijken.
 

Wat zijn we verwend. Van iedereen kregen we eigenlijk cadeaus die met zorg waren uitgezocht.
De creativiteit ontbrak bij onze cadeaus. Dat was bij de cadeaus die wij kregen wel anders. Ik kreeg bijvoorbeeld een paddenpot. Een schuilplaats voor kikkers dus. Lachend werd de opmerking geplaatst dat het wellicht ook handig was om er 1 in de woonkamer te zetten. Ja, David en Dean brengen weleens kikkers mee naar binnen. Daar balen we van maar het is helaas niet te voorkomen. Vaak kunnen we ze nog redden. Nu is de hoop dat ze een schuilplaats hebben. Ik ga klavertjes 4 kweken, heb lekkere sloffen gekregen, een scheurkalender en heerlijke badproducten. Ook de kids waren blij met hun cadeaus.
 

Vandaag is het normale leven inclusief het sporten weer begonnen. Ik probeer mezelf te zetten tot de jaarafsluiting, dingen afmaken en voorbereiden op 4 januari. En eigenlijk lukt er gewoon helemaal niks. Het liefst wil ik gewoon op de bank met een bakje thee, een serie kijken en genieten van het leven en elkaar. Ik had nooit gedacht dat ik de verplichting om te werken ook lastig zou kunnen gaan vinden. Het lukt mij dit keer niet om daar mijn afleiding in te vinden. Misschien is het ook maar een keer goed.
 

Op naar oudejaarsavond. Een beladen avond. Wat heeft 2017 mij veel gebracht. Op naar 2018 waar beter worden natuurlijk op nummer 1 van mijn verlanglijstje staat. Daarna volg natuurlijk mijn persoonlijke geluk en het genieten van de kids en de familie. Eigenlijk zou het van mij nu gewoon alvast februari mogen zijn. Dan is alles achter de rug en hoop ik weer volop te gaan genieten.