Bibberend nam ik op en drukte hem direct op de speakerstand zodat Ab kon meeluisteren.
Wat er toen gebeurde is eigenlijk onbeschrijfelijk. De arts gaf de melding maar wij hoorden het allebei niet goed. Er huilde een kind op de achtergrond, de arts was namelijk gewoon vrij. Het lag dus niet aan mij dat ik hoorde dat het slecht nieuws was. Ook mijn vriend ervaarde dat. De blik met complete wanhoop waarmee ik hem aankeek is gisteravond nog wel een paar keer besproken. We vielen allebei stil toen de arts binnen een paar seconden zei:” Dat is toch fantastisch! Nu kunnen we door”. Pas toen viel ons kwartje. De ontlading was bizar. Ik kon een poosje gewoonweg niet stoppen met huilen. Wat ben ik bang geweest. Bang dat ik Yosh, San en iedereen die mij dierbaar is verdriet zou gaan aandoen. Ik wil een ieder besparen wat ik de afgelopen weken in mijn hoofd allemaal al heb geregeld.

En al die plannen kunnen nu weer lekker allemaal uit mijn systeem. Dan ga je Yosh bellen, mijn zus, de familie op de hoogte brengen en vervolgens de rest.

We waren zo emotioneel en in één keer kwam alle vermoeidheid eruit. Het liefst wilden we gewoon slapen, slapen, slapen.

Nee, slapen kunnen we altijd nog. Vieren maar waar? De eerste 3 restaurants die we belden waren vol. Gelukkig hebben we toch nog iets gevonden. Het was in 1 woord geweldig. De liefde, de warmte, de gesprekken. Nee, niks wachten. De kleding die ik voor de kerst gekocht had deed ik gisteravond al aan. Er lag voor mij een prachtig cadeau onder de boom. Dat heb ik gisteren al uitgepakt en gedragen. Nee, uitstellen van genieten gaat me nooit meer gebeuren.
 

Ik wens jullie allemaal hele fijne feestdagen. Geniet van het leven,

Carpe Diem, pluk de dag, of don’t count the days, let the day’s count.

Deze dag TELT, voor de rest van ons leven.