Het was dus een tegenvaller dat ik vrijdagmorgen ineens enorm ziek was.

Ik voelde me duizelig, misselijk en had een sterke drang om over te geven. Dat is ook herhaaldelijk gebeurd. Wat een drama. Vrijdag ben ik eigenlijk de hele dag beroerd gebleven en was er ook minimaal bezoek. Daar was ik gewoonweg te ziek voor.

Slapen, slapen, slapen leek het beste medicijn. Er was een kans dat het een allergische reactie was op de morfine dus al snel werd besloten om die af te koppelen en te vervangen door andere pijnstilling. Normaal heb ik altijd al een hele lage bloedruk en een lage hartslag. Nou was 36 op vrijdag wel erg laag. Extra vocht en extra controles. Van 36 naar 46 en langzaam weer netjes opgebouwd tot rond de 60. Nou is 36 natuurlijk wel een hartslag van een echt topsporter hihi. Al doe ik mijn best dat zal ik nooit worden.