Na het bloedprikken en het vinden van de juiste afdeling was het al vijf voor half acht toen ik op mijn kamer was. Het was toen nog rennen om op tijd beneden te zijn. Ab duwde samen met de verpleegkundige het bed en mocht alleen mee tot de schuifdeuren van de OK.

En dan gaat het beginnen, de angst voor de narcose, het aanbrengen van het slangetje in mijn rug voor de pijnstilling, het gesprek met de arts en het vervoer naar de daadwerkelijk operatiekamer.
 

De arts vroeg of ik nog een vraag had. Ik schoot in de lach en zei dat ik er wel 1 had: “Zou u voor mij een foto willen maken van wat u eruit heeft gehaald?”. Dat heeft ze gedaan. Die heeft ze geappt. Lief toch. En ook interessant om te zien. Om hem nou op het blog of Facebook te zetten gaat wat ver, hihi. De operatie heeft 3 uur geduurd. Na de operatie is Ab direct gebeld. Dan komt de ontlading. Het bellen naar Yosh en San, mijn zus, enzovoorts. Om 12.00 uur was ik een beetje bij en kreeg ik mijn telefoon om zelf te bellen. Ab stond al op het parkeerterrein. Al mijn plannen van tutten en proberen wakker te blijven verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik schijn raar gekeken en gepraat te hebben. Wat een gênante vertoning! Het lukte ook gewoonweg niet om wakker te blijven. Na een poosje is hij maar weggegaan. Donderdagavond ging het optimaal. Ik kreeg een heerlijke salade. Mijn vader en zus gingen weg. Gelukkig kon ik op 1 tomaat na de salade redden voor mezelf. Mijn vader dacht namelijk dat er wel erg weinig was wat ik ervan zou lusten. Dat had hij helemaal mis. Ik stierf van de honger.