Vandaag toch maar zoveel mogelijk gelegen. Ik ben was nog in afwachting van de pijnmedicatie. Lang leve Nederland. 35 euro extra betalen als ik de medicijnen voor thuis mee wilde nemen uit de apotheek van het ziekenhuis. Nee, dat gaat Vonnie niet doen. Gewoon uit principe. Gelukkig had ik wel voldoende meegekregen voor de zondag en de nacht. Vanochtend de huisarts gebeld. Het recept voor Naproxen gingen ze doorgeven aan de apotheek. Helaas was het recept er niet. Nee, dat hebben ze echt nergens anders. Wedden van wel. Gewoon voor € 1,25 bij Kruidvat. Lang leve de zorg. Zit ik me nog boos te maken ook want daar zijn we gisteren nog geweest. Ik had het strakke plan om even mee te gaan om boodschappen te doen. Dat was een slecht plan. Maar we gingen ook op zoek naar ‘Eilandpleisters’, hihi. Ik had er nog nooit van gehoord. Pleisters van 8x15 centimeter. Helaas zijn ze te klein. Gelukkig loopt er hier een handige donder die van 2 pleister 1 nog grotere kan maken. Ook dat probleem is weer opgelost. We mogen dus wel spreken van een flinke jaap. Dat mag best even pijn doen maar we laten de pret niet drukken.

Alle dagelijkse taken worden mij uit handen genomen. Dat voelt fijn maar is wel even wennen. Vanaf morgen gaat het echte leven weer beginnen. Vriend lief weer naar zijn werk en ik tutten met minder dan 2 kilo. Als ik de puf had ging ik ze bij het IJsselland allemaal een flinke veer in hun kont steken. Wat een fantastische mensen, stuk voor stuk. De arts met haar 06- nummer, het appen van de foto, de uitleg over de foto, de verpleegkundigen, de dames van de koffie en het eten. Wij hebben daar niemand kunnen ontdekken die haar werk niet met liefde en passie deed. Het is werkelijk het grootste compliment van de wereld waard. Nu op naar de 19^e. Toch nog wel een beetje spannend dus. Ik geniet van kleine dingen en als ik me weer kan gaan ergeren zoals met die 35 euro voor die Naproxen, dan weet iedereen eigenlijk al dat ik weer aan de beterende hand ben.