Sinds korte tijd heb ik pijn in mijn buik. Ik ben daarvoor naar de dokter gegaan. Het leek op een blindedarmontsteking maar op die plaats kan ook een eierstok zitten. De dokter stuurde mij door naar de gynaecoloog. Daar kreeg ik een binnen- en buitenwaartse echo. Volgens de arts leek het haar onmogelijk dat op de plek waar ik pijn heb een eierstok zit. Zij besloot een uitstrijkje te nemen. Dit mede omdat mijn moeder op jonge leeftijd baarmoederhalskanker heeft gehad. Nu weet ik dat dit heel wat anders is.

Bij mij gaat het dus om baarmoederkanker. De dokter wilde ook een vervolgonderzoek waarbij er met gebruik van een camera in mijn baarmoeder gekeken zou gaan worden; uit voorzorg, pffff, Ze nemen me echt heel serieus. Ik was weer druk dus tijd om de meegekregen documentatie te lezen nam ik niet. Dat is best dom als daarin staat dat het belangrijk is om vooraf pijnstilling in te nemen, hihi.
 

Het onderzoek kon direct worden gedaan op vrijdag 8 december. Balen, we hadden kaartjes voor een concert in de Ziggo Dome. We hadden zo genoten van het concert van André Hazes dat ik direct kaartjes had besteld. Als ik niet bij de gynaecoloog zou komen op 8 december dan zou het na de kerst worden. Mijn onderbuik(je) vertelde me dat dit een slecht plan zou zijn. De kaartjes gingen in de verkoop en ik ging naar het ziekenhuis. Gelukkig samen.

Mijn telefoon liet ik op de gang en wat baalde ik dat het onderzoek bijna een uur duurde. Ze zag van alles en haalde allerlei weefsel weg. Heel lief vroeg het hele team iedere keer: “Gaat het echt wel?”. Het ging, toen nog wel. Na afloop wilde ze mij in een kamertje hebben. Even checken of het bloedverlies zou stoppen. Ze gingen het ook vast vertellen op de gang. Mijn vriend mocht wachten in het kamertje. De dokter vertelde dat ze mij ook voor een bloedonderzoek wilde hebben en dat ze met spoed een MRI-scan wilde inplannen. Mijn hoofd zakte naar beneden en ik begon te huilen. Ze vroeg mij waarom ik daar zo enorm van schrok. Ik vertelde dat er nogal wat nare herinneringen liggen in het IJsselland ziekenhuis. Ruim 2,5 jaar geleden stapte ik daar met Joop binnen en wisten we binnen een paar dagen dat hij ziek was met zelfs nog maar een heel korte levensverwachting. Hoe anders is mijn leven nu.