De tijden zijn bekend, de uitvoerders en de hoofdpersoon ook. Ik mag mij om 07.00 uur melden.
De operatie staat gepland om 08.00 uur. Daarmee ben ik toch eigenlijk maar weer een mazzelaar.
Ik moet uiteraard nuchter komen en als je dan halverwege de dag aan de beurt bent dan lijkt me dat best moeilijk. Nu is het een kwestie van douchen, een ontbijtje voor het mannetje in plaats van samen en dan al weg. Dat uur zal voorbij vliegen. Ik moet namelijk ook nog bloed laten prikken. Voor zover ik begrepen heb, is de ontvangst op de kamer waar je ook komt te liggen. Geen lenzen, geen make-up. Het maken van grappen is hier gelukkig en prettige bijkomstigheid om de spannende periode door te komen. Er zijn meer dingen die afleiding geven. Knutselen, poetsen, regelen, wijntje drinken, eten maken en het onbedaarlijk lachen om die stomme grappen.

Zelf heb ik een lijst met meest gestelde vragen over de cursussen en het inloggen. Bij dit soort operaties hebben ze dat ook. Het is om te gieren waar mensen soms naar vragen. Zo was er een mevrouw die vroeg: ”Waar blijft het zaad na de operatie?”. Ik probeer me dan te bedenken wat zo’n gynaecoloog op dat moment denkt. Toch zijn we daar eens flink op door gaan filosoferen. Wat denkt zo’n zaadcel? Heeft u daar weleens over nagedacht? Kunnen zaadcellen eigenlijk denken? Ik denk het eigenlijk niet. Maar als ze kunnen denken gaat het over een poosje wel een hilarische toestand opleveren.
 

Ik ben maar gestopt met het lezen van hoe en wat. Dat maakt je allemaal niet vrolijker. Zo wil ik bijvoorbeeld persé weten hoelang ik moet blijven. De dokter heeft gezegd 5 tot 7 dagen. Ik wil dan weten: zijn het er 5 of 7? Ook neemt de angst van een eventuele nabehandeling toe. Wanneer er bekend is waar de tumor zat, krijg ik te horen of er een nabehandeling nodig is. Wederom een onduidelijke factor dus. En juist die onduidelijkheden vind ik lastig. Loslaten. Hoe gaat het met de boodschappen, het eten, de katten. Bah, bah, bah. Onrustige nachten. In slaap vallen, weer wakker, na een tijdje weer in slaap vallen om vervolgens badend in het zweet weer wakker te worden. Dan kan het maar beter zover zijn.
 

De afgelopen dagen lijkt het een soort nesteldrang te zijn. Ik herken het van tijdens mijn zwangerschap. Poetsen, laadjes opruimen, wassen en organiseren. Het is heel wat als er tijdens je afwezigheid mensen in je huis zijn. Op de één of andere manier denk ik dat het verstandiger is dat los te laten. Vandaag ook nog lekker visite en dan vanavond mijn tas inpakken. De druk van straks even weg maakt wel dat ik toch ook nog driftig aan het werk ben geweest. Ineens is alles belangrijk. De jaarafsluiting, de facturen, het afbouwen van de opgenomen films en het afhandelen van mijn mails. Druk, druk, druk, maar vooral druk in mijn hoofd.