Zaterdag voelde ik mij bij het wakker worden wederom beroerd. Dat viel zo tegen want zelfs het beantwoorden van een app of een mailtje viel mij zwaar. Laat staan het schrijven van een blog.

De ochtendvisite wederom minimaal en twijfels over de middag. Mijn nicht toch maar laten komen. Na een half uurtje zag zij dat het teveel was. Ik twijfelde of ik het bezoek uit Heerhugowaard wel zou laten komen om 18.00 uur. Ik besloot te gaan slapen en in dat slaapje moet er een klein wonder gebeurd zijn.  Om 17.15 uur was de misselijkheid ineens verdwenen. Ik mocht douchen, tutten en voelde me als herboren. Zo herboren dat Ab zijn ogen uitkeek toen hij ’s avonds op bezoek kwam. Dat herstel zette zich door en steeds meer toeters en bellen verdwenen uit en van mijn lichaam. Inmiddels had ik allerlei leuke cadeaus ontvangen.