De uitslag van het bloed, de MRI en het weggenomen weefsel was dus vrijdag de 15^e. Een feestelijke dag waarop Yosh en San de sleutel kregen van hun nieuwe huis. Stil en in mezelf gekeerd leefde ik naar het moment toe. Daar hadden we allebei last van. Tegenover de rest deed ik er erg luchtig over. Het leek wel op of ik diep in mezelf voelde dat er iets mis was/is.
 

De afspraak stond op 12.15 uur. Daar had ik moeite mee want mijn vriend had een erg belangrijke afspraak. Ik wilde zo graag dat hij daar op tijd zou zijn, dat ik een poging deed om de afspraak te verzetten. Nee, dat was onmogelijk. Dit soort afspraken plannen ze altijd als laatste, zodat iemand daarna nog vragen kan stellen. Gadver, dat wisten ze al toen ze de afspraak maakten?
 

Aangekomen hoorden we dat het spreekuur een half uur uitliep. Het zweet brak ons uit. En nu? “Ga ja maar”, fluisterde ik nog. Geen sprake van. Hij bleef. Ja, en dan krijg je dus ineens te horen dat je zelf kanker hebt. Wel gelijk met de melding dat het een vorm is die behandelbaar is. Wel met zo snel mogelijk een operatie en de mogelijkheid op uitzaaiingen.

Ik kon maar 1 ding bedenken : “Hoe ga ik dit aan Yosh en San vertellen?”. Daarna schoot er in mijn gedachte: ”Hoelang duurt dit gesprek nog?”. De dokter wilde de tijd nemen maar ik kon alleen maar denken aan die ene belangrijke afspraak van hem.

De app ontplofte. Weet je al wat? Loopt het uit? Zitten jullie er nog? Ik wist gewoonweg niet hoe ik dit zou vertellen.

Met een grote strik erom, zoals altijd, of gewoon recht voor zijn raap?
 

Na het ziekenhuis was ik even alleen. De afspraak kon doorgaan en dat stelde mij gerust. Mijn vader is direct in de auto gesprongen met mijn moeder en stond ineens voor de deur. De dementie lijkt zijn voordelen te hebben. Mijn moeder ontgaat het hele verhaal. Daarna kwamen Yosh en San en kwam ook mijn vriend weer terug van zijn afspraak. Na het vertrek van Yosh en San wilde ik weg. Kijken naar zijn huis, net zoals ik normaal ook gedaan zou hebben. We zijn uit eten geweest en hebben de sleutel van het huis gevierd. Voordat de tam tam zijn werk zou gaan doen, heb ik besloten een aantal mensen via de app op de hoogte te stellen. Yosh ging zijn vriendengroep informeren. Hij weet hoe zijn moeder is. Ik wil dit open en eerlijk benaderen, zodat er geen horrorverhalen komen.

Vrijdag de 22^e krijg ik mijn CT-scan. Met een beetje mazzel krijg ik dan dezelfde middag al te horen of er uitzaaiingen zijn.

Is het niet die vrijdag, dan wellicht maandag, 1^e kerstdag.

Het zou een mooi kerstcadeau zijn als er geen sprake van uitzaaiingen blijkt te zijn.